Zaburzenia lękowe okresu dzieciństwa charakteryzują się wysoką współzachorowalnością, względną stabilnością w dłuższych okresach czasu i wiążą się ze znacznym upośledzeniem funkcjonowania.
Współzachorowalność obejmuje zaburzenia nastroju oraz zaburzenia eksternalizacyjne (Bernstein, Borchardt, 1991; Ollendick, King, 1994, za Piacentini, Bergman, Wargo Alkins, (2004).
W populacji dzieci i młodzieży zgłaszającej się na leczenie ok. 80-90% spełnia kryteria więcej niż jednego zaburzenia psychicznego; większość, do 75% spełnia kryteria więcej niż jednego zaburzenia lękowego; kolejne 10% (10-15% młodszych dzieci) do 30% (nastolatkowie) dodatkowo spełnia kryteria zaburzeń nastroju; około 25% dzieci spełnia również kryteria dla zaburzenia zachowania (Rapee, 2018). Nakładanie się zaburzeń lekowych na zaburzone używanie substancji psychoaktywnych pojawia się dopiero w późnej młodości lub wczesnej dorosłości. Stany lekowe w dzieciństwie są dobrym predyktorem depresji, skłonności samobójczych i hospitalizacji z powodu zaburzeń psychicznych w wieku dorosłym (Ferdinand,Verhulst, 1995; Klein, 1995; za Piacentini i in., 2004).
Breinholst i in. (2012) podają, iż zaburzenia lękowe u dzieci mają znaczący i długoterminowy wpływ na rozwój poznawczy (Creswell, Cartwrihgt-Hatton, 2007), naukę szkolną (Essau, Conradt, Petermann, 2000), funkcjonowanie społeczne i życie rodzinne (Wood, McLeod, 2008).