Kiedy psychoterapia?
Psychoterapia poznawczo-behawioralna jest zalecana dla młodzieży zmagającej się z:
- zaburzeniami nastroju – depresja, zaburzenia afektywne dwubiegunowe (w połączeniu z farmakoterapią);
- zaburzeniami lękowymi – zaburzenie lękowe uogólnione, fobie, lęk społeczny, napady paniki, agorafobia;
- zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi,
- zaburzeniami pourazowymi i związanymi z czynnikiem stresowym,
- zaburzeniami z objawami somatycznymi – dolegliwości bólowe np. w klatce piersiowej, jamie brzusznej, częste oddawanie moczu, objawy skórne;
- tikami,
- zaburzeniami zachowania,
- zaburzeniami odżywiania.
Psychoterapia młodzieży
Rola rodzica w terapii
W przypadku pracy terapeutycznej z młodym człowiekiem rodzice są informowani o poszczególnych etapach procesu terapeutycznego. Nabywają wiedzę na temat toczących się zmian, a również umiejętności potrzebne do ich podtrzymywania i umacniania pomiędzy kolejnymi sesjami.
Zaburzenia lękowe
Zaburzenia lękowe u młodych osób nierzadko mają przebieg chroniczny, cechują się dużą współwystępowalnością i w sposób niekorzystny wpływają na funkcjonowanie dziecka w rożnych sferach życia.
Zaburzenia lękowe to najczęściej występujący rodzaj problemów psychologicznych u dzieci i młodzieży. Badania populacyjne pokazują, że niezależnie od wieku 15% wszystkich dzieci spełnia kryteria diagnostyczne dla zaburzeń lękowych (Bernstein i Borchardt, 1991; Broberg, Almqvist, Tjus, 2005, za Breinholst, Esbjorn, Reinholdt-Dunne, Stallard, 2012). Jednocześnie nie jest to najczęściej klinicznie diagnozowana trudność, być może z uwagi na: swoją powszechność, traktowanie lęku jako części „osobowości dziecka”, brak wiedzy rodziców i nauczycieli na temat dotkliwości tego problemu dla dziecka, błędne założenia, że problem jest przejściowy, ect.. Najczęstsze powody zgłoszeń dzieci i młodzieży do placówek ochrony zdrowia psychicznego dotyczą zachowań agresywnych, trudności w skupieniu uwagi, zaburzeń odżywiania i skłonności samobójczych.
Poniżej opisałam min. czynników warunkujących powstawanie i podtrzymywanie zaburzeń lękowych u dzieci, a w oparciu o nie rozumienie roli osób znaczących w rozwoju i utrzymywaniu się tego rodzaju zaburzeń.