Lęk można rozpatrywać w wymiarze behawioralnym, emocjonalnym, poznawczym i somatycznym.
Podstawową cechą zburzeń lękowych jest występowanie zachowań zabezpieczających i unikania, w innym przypadku występuje natężony lęk. Reakcje behawioralne mogą przybierać formę jawnego unikania miejsc, bodźców czy sytuacji. Mogą też wyrażać się w sposób mniej oczywisty poprzez wahanie, niepewność, wycofanie, rytuały w działaniu. Reakcją behawioralną na lęk może być sztywna postawa ciała, drżący głos, płacz, obgryzanie paznokci czy ssanie kciuka. Zachowaniom tym towarzyszy afektywny aspekt lęku, przy czym dziecko może mieć trudność w zwerbalizowaniu doświadczanych emocji.
Myśli skoncentrowane są na pewnym rodzaju niebezpieczeństwa czy zagrożenia, jak również przewidywaniach dot. wystąpienia negatywnych zdarzeń. Mogą one przybrać formę zmartwienia, lękowych antycypacyjnych wyobrażeń, negatywnych myśli czy bardziej rozbudowanych procesów ruminacji.
Lęk doświadczany jest fizycznie w ciele poprzez napięcie mięśni czy pobudzenie fizjologiczne, co ma związek ze wzrostem aktywności wegetatywnego układu nerwowego. Obejmuje takie zmiany w organizmie, jak min.: przyspieszenie akcji serca i oddechu, pocenie się, mdłości, dolegliwości żołądkowo-jelitowe, drżenie. Wyraża się w reakcji walki lub ucieczki.